Dragoncete y el fuego por Ana Quijano Pineda.

-1-

Dragoncete y el fuego

Allá lejos, muy lejos, donde el sol se levanta cuando aquí es de noche, vive Dragoncete. Un pequeño dragón en edad de aprender las habilidades de su especie. Está muy preocupado porque todos sus amiguitos ya saben echar fuego por la boca y él todavía no.

El pequeño dragón lo intenta una y otra vez, pero entre una y otra vez pasa tanto tiempo que se le olvida la técnica que debe memorizar. Su padre, muy serio, le dice:

—Dragoncete, si alguna vez quieres llegar a convertirte en un dragón de verdad, tienes que hacer tus ejercicios todos los días. —Mirándolo a los ojos, continúa—: «Sin práctica no hay éxito».

«Pero es tan cansado practicar…», piensa el dragoncito mientras lo intenta.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y expulsa.

Inspira (lleva el aire a la panza, no te olvides), contiene (cuenta hasta diez), fija el

objetivo (mejor cerca que lejos), abre la boca (grande, no sea que te quemes) y expulsa. Inspira, contiene, fija el objetivo..

—¡Ufa, qué aburrido! ¡Y el fuego que no sale! — se queja Dragoncete.

Su mirada se detiene en un grupo de dragones de su edad; hasta hace poco jugaban con él, pero ahora se creen mayores porque ellos ya saben echar fuego y dicen que eso de jugar es para los pequeños. Allí están, presumiendo en la plaza principal del poblado. Que quién lanza el fuego más largo, quién el más corto, quién el de la llama más roja y ardiente y quién la más azul y tibia. Fuegos largos y flacos, fuegos cortos que acarician, fuegos en forma de aros. Llamas para cocina, llamas para barbacoa,. «¡Ay, qué rabia!», piensa. «Nunca lo voy a conseguir».

En el centro de la pandilla está Dragontón; parece un especialista, aunque solo nació unos meses antes que él. Todos lo miran, y ese dragón presumido sabe que creen que será el ganador en los juegos del fuego que ya se acercan. «¿Y si le pregunto cuál es su secreto?», piensa el dragoncito. «¡Seguro que me lo dice!», se ilusiona. Allá va, derechito a pedirle su receta infalible.

—¿Me enseñarías a echar fuego? —pide amablemente. —¿Qué dices, zoquete?

-2-

Dragoncete y el fuego

—Que me enseñes a lanzar fuego como lo haces tú.

—¿Quieres mi secreto mejor guardado? —pregunta irónico Dragontón.

—Sí. Pero si me dices tu secreto yo no se lo diré a nadie, y en cambio les contaré a todos que eres el mejor —intenta convencerle.

—Jajaja —se ríe burlón, mientras hace como si se lo pensara; tras unos instantes, responde—: Te voy a dar mi secreto, pero no se lo puedes decir a nadie. ¿Entendiste?

—Sí. Sí. Te prometo que no se lo diré a nadie —contesta ansioso Dragoncete. —Bueno. Aquí va. Te lo digo solo porque me cae

¡Dilo ya!

—Escucha bien —le responde mirando a todos lados para asegurarse de que no lo oye nadie; bajando la voz, se acerca al oído del interesado y continúa hablando—: En la cocina de todas las madres hay unos polvos mágicos que se llaman pimienta. Tú vas, los buscas y, cuando los encuentres, te los pones en la boca, aguantas todo lo que puedas y verás qué llama tan bonita te saldrá. Así les das una sorpresa a tus padres.

—Gracias, amigo. Nunca olvidaré lo que estás haciendo por mí —exclama agradecido.

—Estoy seguro de que nunca lo olvidarás. Ji, Ji.

Sin despedirse, corre a su cueva. Entra derechito en la cocina. Busca por aquí, por allá y más allá. Desilusionado, piensa que su madre no tiene esos polvos mágicos, cuando de pronto los ve. Ahí están, medio escondidos entre la sal y el aceite.

—¡Por fin echaré fuego! —grita feliz.

Rápidamente coge el frasco, quita la tapa con mucho esfuerzo y, sin pensar, mirar, ni oler, vacía todo el contenido en su boca.

—¡Ah, ah, ah, ah, chisssssssssss chisssssssssssssss ayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy, ayyyyyyyyyyyyyyy, yaaaaaaaaaaaaaa yayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

Pobre Dragoncete, pobre la cocina de su madre; no queda ni una sola cacerola en su lugar. El dragoncito da tales brincos y unos estornudos tan fuertes que el fogón acaba patas arriba. Los ojos se le llenan de lágrimas porque le pica el paladar y no puede parar de estornudar. Cuando se calma, le toca recibir un gran sermón de su padre, que termina con la siguiente frase:

—Comprende, hijo: no hay atajos ni soluciones mágicas. El único secreto es practicar hasta dominar la técnica.

También tiene que ayudar a su madre a ordenar todo el desastre y se queda castigado una semana sin poder salir. Pero lo de no asomarse fuera en realidad es un alivio; se pone.

-3-

Dragoncete y el fuego

colorado de solo pensar en cómo se estarán riendo sus amigos. Sabe que todos comentarán su incidente con la pimienta.

Cuando por fin pone las patas fuera de su cueva, Dragonzón, su mejor amigo —que sigue jugando con él aunque todavía no echa fuego—, le dice:

—Tienes que hacer tus ejercicios. Al principio es difícil, pero verás que pronto lo consigues.

Él lo intenta, pero no pasa de la tercera repetición. Pregunta a sus amigos cuánto hay que practicar y todos le responden:

—Mucho. Para dominar el fuego tienes que practicar mucho.

Pero el dragoncito piensa que repetir y repetir siempre lo mismo es muy aburrido y que debe haber una forma más sencilla para conseguirlo. Un día que anda distraído por la plaza pensando en su problema, se le acerca Dragontón:

—Ya me enteré la que armaste.

—¿Yo? —pregunta incrédulo—. ¡Pero si fuiste tú él que me dijo que lo hiciera!

—Es imposible. Yo te di mi secreto y mira lo que pasa; ahora todos piensan que te engañé.

Dragoncete está tan atento a la conversación que no se da cuenta de que, un poco más allá, los dragones adolescentes miran divertidos.

—Es verdad, me mentiste. La pimienta solo sirve para estornudar; de fuego, nada. —¿Pimienta, dices? Yo no te dije pimienta, te dije guindilla.

—Me dijiste pimienta; además, ya no te creo.

—Bueno, si no me crees, ¿para qué seguir hablando? Estoy seguro de que te dije guindilla. Pero déjalo. Sigue con esos aburridos ejercicios con los que no se consigue nada. Adiós y no me des las gracias.

El pequeño dragón se queda pensando. «¿Y si tiene razón? Recuerdo que una vez mamá dijo que las guindillas solo son para papá, porque pican que echan fuego. Debe ser cierto; seguro que me equivoqué y en realidad habló de ajís y no pimienta. Además, no pierdo nada con probar». De manera que, creyendo que todo ha sido un error y muy contento porque por fin posee el secreto del fuego, entra a su casa. Por segunda vez va a la cocina, intentando que nadie lo vea. De nuevo busca entre los condimentos hasta encontrar el frasco con guindillas y cautelosamente se lleva la punta de una guindilla a la boca.

—¡GUAU! ¡Esto sí que va a funcionar! ¡Cómo pica! Si resisto, seguro que lo conseguiré.

-4-

Dragoncete y el fuego

Es pensarlo y hacerlo. Se echa unas cuantas guindillas a la boca y, entusiasmado, las empieza a masticar. Al cabo de dos o tres vueltas, un gran ardor invade al pequeño dragón; primero el morro, luego su cara y por fin todo él. Le arden la lengua, la garganta y hasta la panza. Como la vez anterior, las lágrimas intentan ayudarlo a sofocar el calor abrasador que lo invade; llora por los ojos y la nariz, y la boca se le llena de saliva, pero nada consigue quitarle el picor. Pegando saltitos para no volver a destrozar la cocina, se acerca al tonel donde guardan el agua y mete la cabeza. Cuando la saca, se dedica a mordisquear las frutas del frutero, y en el momento en que está dando cuenta de las verduras, lo pilla su madre. El resultado es: dos semanas castigado, el orgullo herido y todo el poblado riéndose de él.

Y vuelta a empezar. Su padre le dice, muy serio, que las trampas que pretenden acortar el camino suelen ser la ruta más larga para llegar al objetivo. Lo que traducido al idioma de Dragoncete, significa: «Practica, practica y practica». Pero es un fastidio eso de practicar y practicar. De manera que otra vez se encuentra en la línea de partida y sigue siendo el único dragón con edad de echar fuego que no lo puede hacer.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y expulsa.

Ahora, además de aburrido, se siente triste y humillado, de manera que concentrarse en sus ejercicios le cuesta el doble que al principio.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y me aburroooooooooooooooooooooooooooo.

—¿Tú cómo aprendiste a lanzar fuego? —le pregunta a su amiga Dragoncina.

—Como todos; haciendo mis deberes de lunes a viernes, y sábados y domingos solo un poquito de práctica —le responde.

Dragoncete razona: «Imposible, tiene que haber otra forma». Pero a cada dragón al que pregunta le dice lo mismo: practicando. Sus padres, su hermano, sus tíos, sus amigos. Bueno, todos no. Dragontón parece opinar distinto, aunque él ya sabe que seguir sus consejos solo le trae problemas.

Una tarde que debería estar practicando, pero que en realidad pasa el tiempo mirando por el respiradero de su cueva, escucha una extraña conversación. Dragontón habla con sus amigos; se ríen de las bromas que le han gastado.

De pronto, Dragoncete oye algo que hace que su corazón se sobresalte:

—Ese peque entrometido jamás se va a enterar del secreto mejor guardado de los lanzallamas porque no se lo pienso decir. Nunca le voy a contar que sí se puede conseguir ser el lanzador número uno sin pasar por esos estúpidos ejercicios; es tan sencillo que ni se lo imagina. Para lanzar las mejores llamaradas solo hay que… comer fuego. ¿Si yo no se lo explico, cómo se va a enterar de que para que salga fuego hay que tomar fuego antes?

Cuando Dragontón finaliza, todos se ríen divertidos.

Entonces, el dragoncito reflexiona: «Es cierto. Claro, esa es la clave. ¿Cómo puedo echar fuego si dentro de mí no lo hay?».

De tan ansioso que se siente, no se detiene ni a pensar. Se dirige por tercera vez a la cocina saltando de alegría; se acerca a la fogata que su madre mantiene encendida para preparar la comida y, sonriendo, dice:

—Fuego, fueguito, ven a mí, que pronto seré el lanzador de llamas más famoso del poblado.

Elige con cuidado un leño, lo coge y, suavemente, sopla como hacen sus padres cada vez que quieren avivar las llamas. Espera, paciente, a que se encienda, mientras habla solo.

—Te pillé, pillín. No me querías contar tu secreto, pero ahora lo sé. Ya verás mañana cuando lance por esta boquita el fuego más grande que tenga. Jiji, jaja.

Cuando el leño prende y una bonita llama se aprecia en uno de sus extremos, Dragoncete, en su insensatez, se lo lleva al hocico e intenta tragarlo. Al contacto con el fuego, la lengua hace shsssssssssssssss y el dragoncito siente que se le chamuscan la boca y el orgullo.

—AYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY. ¡Me duele! —grita, tirando lejos el trozo de madera

Sale corriendo de casa en dirección al río. En el exterior lo esperan Dragontón y sus amigos, que se parten de risa. Corre veloz hasta llegar a la orilla y, de un salto, se zambulle para apagar con el agua el ardor de la boca y la nariz y, al mismo tiempo, aliviar el malestar que siente porque se han vuelto a burlar de él.

Esta vez no hay castigos ni sermones. Sus padres consideran que con la vergüenza pública es más que suficiente;

además, tiene que pasar una semana con la lengua fuera, curándose las ampollas que le han salido en el hocico. Sus amigos vienen a visitarlo, pero él no quiere salir. Cuando se recupera, su padre le dice:

—Espero que por fin hayas aprendido la lección. Sin práctica no hay conocimiento. Es la ley de los dragones.

De nuevo se encuentra como al principio y el tiempo pasa. Pronto llegará el día en el que todos los dragones jóvenes que han aprendido a lanzar fuego irán con los adultos a la cima del Volcán Mayor. Allí mostrarán sus habilidades y disfrutarán al saber que sus vecinos los consideran dragones de verdad. Pero él, por querer acortar el camino, sigue sin dominar la técnica.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y expulsa.

«Nunca lo voy a conseguir. No soy un dragón, soy un ratón con alas», se desespera.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y expulsa.

-6-

Llega el día de la celebración de los fuegos. Dragoncete no irá porque de su hocico solo sale aire, lo que significa que todavía no está apto. No podrá conocer el Volcán Mayor, ni disfrutar del festejo. Aún es considerado uno de los pequeños, así que se queda con ellos. Los cuidará a un dragón tan anciano que ya no puede volar.

Dragoncete se siente muy triste y lamenta el tiempo perdido. Piensa que, por haber sido tan vago, tendrá que esperar otro año y practicar mucho si quiere ir, alguna vez, a la fiesta más grande del poblado.

Anda de aquí para allá, sin ganas de hacer nada, sin jugar con los otros dragoncitos.

No escucha las historias que cuenta el abuelo; solo puede pensar en lo mucho que se estarán divirtiendo sin él.

De pronto, siente un ruido que se acerca y piensa que ya están volviendo los fiesteros, pero el ruido no se parece al batir de las alas de los dragones. Más bien parece que son ladridos de perros. ¿Ladridos de perros? Se alarma.

—¡Los hombres! —deduce—. Y no hay ningún adulto para mantenerlos alejados. ¡Nos van a descubrir! ¡Si pudiera espantarlos! ¿Qué hago? —Nunca se ha sentido tan asustado—. ¡Ay, si pudiera echar fuego!—continúa razonando—. Sin embargo, con las últimas prácticas ya soplo tan fuerte que puedo derribar árboles.

Les haré creer que hay una tormenta de viento y quizá así se alejen.

Dicho y hecho. El dragoncito trepa a la copa del árbol más alto y desde ahí empieza a trabajar en sus ejercicios, con la máxima concentración de que es capaz.

Inspira, contiene, fija el objetivo (aquellos árboles se ven débiles, intentaré derribarlos), abre la boca y expulsa (fuerte muy fuerte).

Un viento como del norte se levanta en el bosque, derriba un árbol y asusta a los cazadores que se acercan.

—¡Bravísimo, lo he conseguido! —se anima Dragoncete, dispuesto a seguir soplando. Inspira, contiene, fija el objetivo (ahora esos árboles de allá para que les cierre el

paso), abre la boca y expulsa (dos árboles caen con estruendo).

—Bien, chico, muy bien. Un poco más y se alejarán del todo. —Busca un nuevo

objetivo al que apuntar y se pregunta—: ¿Y si les vuelo eso que llevan en la cabeza?

Inspira, contiene, fija el objetivo (sombreros de aldeanos), abre la boca y expulsa.

Sopla suave, directo, concentrado y… una lengua de fuego bien dirigida sale de su boca derechita a chamuscar los sombreros de los inoportunos visitantes.

Los aldeanos, que no advierten la maniobra de Dragoncete, sienten que del cielo caen llamas ardientes, además del viento, y notan que sus monteras vuelan encendidas al igual que algunas ramas cercanas.

Piecitos para qué os quiero.

Huyen sin preocuparse por el origen de lo que sucede. No ven al pequeño dragón, escondido en la copa de un árbol, que defiende su poblado con garra y valentía; pero todos los dragones que regresan del Volcán Mayor, sí.

-7-

La espontánea fiesta que se arma en honor de Dragoncete es mucho mejor que diez fiestas del fuego. Es improvisada, alegre y, lo más importante, se celebra por él.

Todos están orgullosos de su valentía y lo felicitan, incluidos Dragontón y sus amigos.

Se ha convertido en un héroe y por mucho, mucho tiempo, nadie olvidará su hazaña.

Inspira, contiene, fija el objetivo, abre la boca y expulsa. (¡Ay, es tan bonito lanzar fuego!).

NL

-1-

Dragoncete en het vuur

Ver, ver weg, waar de zon opkomt als hier nacht is, woont Dragoncete. Een klein draakje in de leeftijd om de vaardigheden van zijn soort te leren. Hij is erg ongerust omdat al zijn vrienden al weten hoe vuur te spuwen en hij nog niet.

De kleine draak probeert opnieuw en opnieuw, maar tussen elke poging is er zo veel tijd dat hij de techniek die hij moet onthouden vergeet. Zijn vader, zeer ernstig, zegt:

-Dragoncete, als je ooit wilt een echte draak te worden, moet je je oefeningen doen, elke dag. -kijkende in zijn ogen, vervolgt hij-“zonder oefenen is er geen resultaat.”

“Maar het is zo vermoeiend om te oefenen…”, denkt de Dragoncete terwijl hij het probeert.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitademen.

Inademen (breng de lucht naar de buik, niet vergeten), inhouden (telt tot tien), richt op het doelwit (beter dicht dan ver), mond openen (wijd, zodat je je niet verbrand) en uitademen.  Inademen, ophouden, richt op het doelwit, …

“Pff, hoe saai!” En het vuur dat er niet uitkomt! — klaagt Dragoncete.

Zijn blik gericht op een groep draken van zijn leeftijd; tot voor kort speelden ze met hem, maar nu denken ze dat ze groter zijn, omdat ze al weten hoe om vuur te spuwen en zeggen ze dat het spelen voor de kleintjes is. Daar zijn zij, opscheppend op het dorpsplein. Wie spuwt de langste vlam, wie de korste, van wie is de vlam roder en heter van wie blauwer en lauwer.  Lange vlammen dunne vlammen, korte strelende vlammen, boogvorminge vlammen. Vlammen om het koken, vlammen voor de barbecue, ontploffende vlammen. “Ah, wat een woede!” denkt hij. “Ik zal het nooit kunnen.”

In het centrum van de bende staat Dragontón; hij lijkt al een specialist, maar hij is slechts een paar maanden voor hem geboren. Ze kijken allemaal naar hem, en deze zelfvoldane draak denkt dat hij de winnaar zal zijn van de vuurspelen die er aankomen. “Wat als ik hem vraag wat zijn geheim is? “denkt Dragoncete. “Ik weet zeker dat hij het me zal vertellen!” hoopt hij. Daar gaat hij, recht op Dragontón af om hem te vragen wat zijn onfeilbare recept is.

—Leer je mij vuur te spuwen —vraagt hij vriendelijk —Wat zeg je, pummel?”

-2-

—Dat je me leert vuur te spuwen zoals jij het doet.

—¿Je wilt mijn best bewaarde geheim? – vraagt Dragontón ironisch.

—Ja. Maar als je me jou geheim vertelt zal ik het aan niemand verder vertellen en in ruil vertel ik iedereen dat jij de beste bent— probeert hij Dragontón te overtuigen.

—hahaha-lacht hij spottend, en doet alsof hij er zal over nadenken; na enkele ogenblikken, antwoordt hij – ik ga je mijn geheim vertellen, maar je mag het aan niemand doorvertellen, begrepen?

—Ja. Ja. Ik beloof je dat ik het niemand zal vertellen- antwoordt Dragoncete opgewonden. Goed. Hier gaan we. Ik vertel het je gewoon omdat je me bevalt

—¡Zeg het dan!

—Luister goed- antwoord hij rondkijkend om er zich van te verzekeren dat niemand het hoort; fluisterend, dicht bij het oor van Dranconcito spreekt hij verder – in de keuken van alle moeders zijn er magische poeders die peper heten. Je gaat, je zoekt, en als je ze vindt, neem je er in je mond, je houdt zolang mogelijk vol en je zult zien wat een mooie vlam je krijgt. Zo zal je je ouders een verassen.

—Bedankt, vriend. Ik zal nooit vergeten wat je voor mij gedaan hebt – zegt hij dankbaar

—Ik weet zeker dat je nooit zult vergeten. Hi, Hi.

Zonder afscheid te nemen, loopt hij naar zijn grot. Gaat rechtdoor naar de keuken. Kijk hier rond, zoekt. Teleurgesteld, hij denkt dat zijn moeder die magische poeders niet heeft, wanneer hij ze plotseling plotseling ziet. Daar zijn ze, half verstopt tussen het zout en de olie.

—¡Eindelijk zal ik vuur kunnen spuwen! – roept hij gelukkig.

Snel neem hij de pot, verwijdert met veel moeite het deksel en zonder te denken, te kijken, of te ruiken, leegt hij de volledige inhoud in zijn mond.

—¡Ah, ah, ah, ah, chisssssssssss chisssssssssssssss ayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy, ayyyyyyyyyyyyyyy, yaaaaaaaaaaaaaa ja Chis!

Arme Dragoncete, arme keuken van zijn moeder; niet een enkele pan niet een enkele pot is nog op zijn plaats. Dragoncito springt en niest zo sterk dat de kachel ondersteboven valt. Zijn ogen zijn gevuld met tranen, en omdat zijn gehemelte zo jeukt kan hij niet stoppen met niezen. Wanneer hij kalmeert, krijgt hij een grote preek van zijn vader, die eindigt met de volgende zin:

—Begrijp, zoon: er zijn geen snelkoppelingen of magische oplossingen. Het enige geheim is te oefenen tot je de techniek beheerst.

Hij moet ook zijn moeder helpen om de puinhoop op te ruimen en wordt gestraft voor een week mag hij de grot niet verlaten.

-3-

Hij denkt enkel hoe al zijn vrienden zullen lachen. Hij weet dat ze allemaal zullen spreken over het incident met de peper.

Toen hij eindelijk zijn grot weer uit mag, Dragonzón, zijn beste vriend-die met hem blijft spelen, hoewel hij nog steeds geen vuur spuwt-zegt:

—Je moet je oefenen.  In het begin is het moeilijk, maar je zult zien je zal het snel kunnen.

Hij probeert drie keer. En vraagt dan aan zijn vrienden hoe veel je moet oefenen en iedereen antwoordt:

—Veel. Om het vuur spuwen te domineren moet je veel oefenen.

Maar Dragoncito denkt dat altijd hetzelfde herhalen en herhalen, erg saai is, er moet toch een eenvoudiger manier om het te leren.  Een dag loopt hij verstrooid over het dorpsplein nadenkend over zijn probleem, en Dragontón komt naderbij:

—Ik hoorde dat je het kan.

—¿Ik? “Vraagt hij ongeduldig.” Maar jij was degene die me vertelde om het te doen!

—Het is onmogelijk. Ik gaf je mijn geheim en kijk nu wat er gebeurt; Iedereen denkt dat ik je bedrogen heb.

Dragoncete is zo bezig met het gesprek dat hij niet ziet, dat er een beetje verder een aantal tienerdraken lachtend toekijken.

—Dat klopt, je loog tegen mij. De peper dient enkel om te niezen; Vuur, niets. “Peper,” zeg je? Dat zei ik je niet, ik zei je Chili.

—Je zei me peper; Trouwens, ik geloof je niet meer.

—Nou, als je me niet gelooft, waarom blijven we dan praten? Ik weet zeker dat ik je Chili heb gezegd. Laat maar. Doe maar verder met die saaie oefeningen die toch tot niets leiden. Dag en dank me niet.

De kleine draak blijft nadenken. “En wat als hij gelijk heeft? Hij herinnert zich dat zijn moeder eens zei dat chili enkel voor papa is, omdat ze zo sterk prikken dat ze je mond in brand steken.  Het moet waar zijn; ik moet me vergist hebben in werkelijkheid zal hij chili gezegd hebben in plaats van peper.

Daarbovenop ik heb er niets bij te verliezen als ik het probeer.

Nadenkend dat hij zich had vergist en zeer tevreden dat hij eindelijk het geheim van vuur spuwen kent gaat hij zijn grot binnen.

Voor de tweede keer gaat hij naar de keuken ervoor zorgend dat niemand hem ziet.  En opnieuw zoekt hij tussen de kruiden tot hij het potje met de chilis vindt en voorzichtig stopt hij het puntje van een chili in zijn mond.

-WAW! Dit zal werken! Hoe sterk brand dit! Als ik volhoud zal het lukken.

-4-

Zogezegd zo gedaan. Hij stopt een aantal chili’s in zijn mond en, opgewonden, begint hij ze te kauwen. Na twee of drie momenten, krijgt hij een hevige pijn; Eerst in zijn neus, dan zijn gezicht en uiteindelijk alles. Zijn tong, keel, en buik alles brandt. Hij huilt door zijn ogen en neus, zijn mond is gevuld met speeksel, maar niets helpt.  Springend probeert hij de keuken niet opnieuw overhoop te hooien, hij gaat naar het watervat zet het op zijn hoofd. Wanneer hij afneemt begint hij al het fruit op te eten en wanneer hij aan de groenten wil beginnen betrapt zijn moeder hem.

Het resultaat: twee weken gestraft, zijn ego gekwetst en het hele dorp dat met hem lacht.

En terug naar af. Zijn vader zegt hem, heel serieus, dat vals spelen om proberen de weg te verkorten zijn meestal de langste route naar het doel is. Vertaald in de taal van Dragoncete betekent dit: “Oefenen, oefenen en oefenen”. Maar wat een last al dat oefenenen en oefenen. Hij is de enige draak oud genoeg om vuur te spuwen die het nog niet kan.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

Bovenop die saaie oefeningen, voelt hij zich verdrietig en vernederd, dus het concentreren op zijn oefeningen kost hem nu twee keer zoveel inspanning als voordien.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen verveeeeeeeelt mij.

Hoe heb jij leren vuurspuwen? -Hij vraagt aan zijn vriendin Dragoncina.

—Net als ieder ander; veel oefenen van maandag tot en met vrijdag, en zaterdag en zondag  een klein beetje oefenen – antwoordt ze.

Dragoncete denkt: “onmogelijk, er moet een andere manier zijn.” Maar elke draak die hij het vraagt zegt hetzelfde: oefenen. Zijn ouders, zijn broer, zijn ooms, zijn vrienden. Nou, niet iedereen. Dragontón lijkt anders te denken, hoewel hij al weet dat zijn advies hem alleen problemen geeft.

Op een middag moet hij oefenen, maar in plaats daarvan kijkt door het venster. Dan hoort hij een vreemd gesprek. Dragontón praat met zijn vrienden; ze lachen met de grappen die ze hebben uitgehaald.

Plotseling, hoort Dragoncete iets dat zijn hart sneller doet kloppen:

—Die kleine bemoeiaal zal het best bewaarde vuurspuw geheim nooit te weten komen, want ik ben niet van plan om het hem te vertellen. Ik zal hem nooit vertellen dat je de beste vuurspuwer kan zijn zonder al die stomme oefeningen te doen; Het is zo simpel dat  je het je niet eens kan voorstellen. Om het beste vuur te spuwen moet je alleen maar… vuur eten. Als ik het hem niet uitleg dat je om vuur te spuwen eerst vuur moet eten hoe gaat hij er dan achter komen?

Als Dragontón eindigt, lacht iedereen.

Dus denkt Dragoncito: het is waar. Natuurlijk, dat is de sleutel. Hoe kan ik vuur spuwen als er geen vuur in mij zit?

Hij is zo opgewonden en zonder nadenken gaat hij voor de derde keer springend  van vreugde naar de keuken; Hij gaat naar het fornuis dat zijn moeder altijd brandend houdt om het eten te bereiden en, glimlachend, zegt hij:

—Vuur, vuurtje, kom naar mij, ik zal binnenkort de meest beroemde vuurspuwer van het dorp zijn.

Zorgvuldig kiest hij een houtblok en blaast er zachtjes op zoals je ouders het doen elke keer als het fornuis opstoken. Wachten, geduldig, tot het vuur vat, spreekt hij tot zichzelf.

—Ik heb je ondeugende schurk. Je wilde me je geheim niet vertellen, maar nu weet ik het toch. Je zal het morgen wel zien als ik met deze mond de mooiste vlam spuw die ik heb. Jiji, haha.

Wanneer het houtblok ontbrandt en er een mooie vlam te zien is, neemt Dragoncete, het, in zijn dwaasheid, in zijn snuit en probeert het in te slikken. Bij het contact tussen het vuur en zijn tong, shsssssssssssssss en Dragoncito voelt dat zijn mond en trots zijn verschroeid.

—AYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY. Het doet pijn! -Schreeuwt hij, terwijl het houtblok weggooit.

Hij loopt weg van huis in de richting van de rivier. Buiten wachten Dragontón en zijn vrienden, die schokken van het lachen. Hij loopt snel totdat hij de oever bereikt en, met een sprong, duikt hij in de rivier om het de pijn van de verbranding van zijn mond en neus te verminderen, en om het slecht gevoel omdat ze weer met hem gespot hebben te verlichten.

Deze keer zijn er geen straffen of preken. Zijn ouders zijn van mening dat de openbare schande meer dan genoeg is; daarbovenop moet hij een week met zijn tong uit zijn mond lopen, om de blaren van de verbranding te laten genezen. Zijn vrienden komen om hem te bezoeken, maar hij wil niet naar buiten gaan. Wanneer hij genezen is, zegt zijn vader:

—Ik hoop dat je eindelijk je les geleerd hebt. Zonder oefenen is er geen kennis. Het is de wet van draken.

Opnieuw staat hij aan het begin en de tijd verstrijkt. Binnenkort komt de dag wanneer alle jonge draken die hebben geleerd om vuur te spuwen mee gaan met de volwassenen naar de top van de grote vulkaan. Daar zullen ze hun vaardigheden  tonen en genieten van de wetenschap dat hun buren hen beschouwen als echte draken. Maar hij, door te proberen het pad te verkorten, beheerst de techniek nog steeds niet.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

«Ik zal het nooit kunnen. Ik ben geen draak, ik ben een muis met vleugels, “hij is wanhopig.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

-6-

Dan komt de dag van de viering van het vuur. Dragoncete zal niet meegaan omdat uit zijn snuit alleen maar de lucht komt, wat betekent dat hij nog er nog niet klaar voor is. Hij zal de grote vulkaan niet leren kennen en niet kunnen genieten van het feest. Hij wordt nog steeds beschouwd als een van de kleintjes, dus hij blijft bij hen.

Een draak die zo oud dat hij niet meer kan vliegen zal voor hen zorgen.

Dragoncete voelt zich erg verdrietig en betreurt de verloren tijd. Hij denkt dat omdat hij zo lui is geweest nog een jaar zal moeten wachten, en veel zal moeten oefenen om ooit naar het grootste feest van het dorp te kunnen gaan.

Hij loopt van hier naar daar, zonder zin om iets te doen, zonder te spelen met de andere kleine draken.

Hij luistert niet naar de verhalen die de oude draak vertelt; hij kan alleen maar denken aan hoe de anderen zich amuseren zonder hem.

Plotseling, hoort hij een geluid dat dichter komt en denkt eerst dat de feestvierders al terugkomen, maar het geluid lijkt niet op  vleugelslagen van draken. Het lijkt meer op  blaffende hond. Blaffende honden? Hij is  gealarmeerd.

—Mensen! — En er is geen volwassene om ze weg te jagen. Ze gaan ons vinden! Als ik ze maar kon afschrikken. Wat moet ik doen? Nog nooit was hij zo bang. Ah, kon ik maar vuur spuwen!—blijft hij nadenken. Hoewel, bij zijn laatste oefeningen kon hij al zo harde blazen dat hij bomen zou kunnen ontwortelen.

Ik laat ze denken dat er een windhoos is en misschien gaan ze dan weg.

Zo gezegd zo gedaan. Dragoncito klimt naar de top van een boom en vanaf daar doet hij zijn oefeningen, met maximale concentratie.

Inademen, ophouden, richt op het doel (op bomen die zwak lijken, die probeer ik neer te blazen), open de mond en uitblazen (hard zeer hard).

Een wind als van het noorden blaast door het bos, ontwortelt een boom en verschrikt de naderende jagers.

—¡Bravo, ik heb het! Moedigt “Dragoncete zichzelf aan, klaar om te blijven blazen.

” Inademen, ophouden, richt op het doel (nu die bomen daar verder om de weg af te snijden), mond openen en blazen (met veel geraas vallen twee bomen om).

—Oke, jongen, in orde. Een beetje meer en ze zullen weggaan. — Zoek een nieuw doel om op te richten en-wat als ik dat ding op hun hoofd wegblaas?

Inademen, ophouden, richt op het doelwit (de hoeden van de mensen), mond openen en uitblazen.

Hij blaast zacht, direct, geconcentreerd en… een goed gerichte vuurtong komt uit zijn mond en verschroeit de hoeden van de ongelegen bezoekers.

De mensen hebben het gevoel dat vlammen uit de hemel vallen, bovenop op de wind, enze zien hun hoeden en enkele nabijgelegen takken brandend wegvliegen.

Ze vluchten zonder na te denken over de oorzaak van wat er gebeurt. Ze zien de kleine draak niet, verborgen in de kruin van een boom, die zijn dorp met haar en tand verdedigt; Maar alle draken die terugkeren van de grote vulkaan, zien hem.

-7-

Het spontane feest dat ze organiseren ter ere van Dragoncete is veel beter dan tien vuurfeesten. Het is geïmproviseerd, vrolijk en het belangrijkste, het wordt gevierd ter ere van hem.

Allen zijn trots op zijn moed en feliciteren hem, met inbegrip van Dragontón en zijn vrienden.

Hij is uitgegroeid tot een held en voor een lange, lange tijd, zal niemand zijn prestatie vergeten.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en blaas uit. (Oh, het is zo leuk om vuur te spuwen!).