CAMILA AND THE SQUIRRELS

It barely dawns. Camila is already in the kitchen tucked upside down in one of the shelves, looking for the wicker basket for the picnic with her friends in the woods.

“I finally find you! “He tells the basket by putting it in the meson, then he looks for the nuts and peanuts that his mother always keeps next to the refrigerator,- Now some fresh fruit and a couple of bottles of water.

“Daughter, why are you making so much noise? It’s too early,” Fiona tells her daughter.

“Mommy, did you forget? “He questions her while still putting things in the basket—Today is the picnic!

“Walk, forgive me, I had forgotten.

“Don’t worry Mommy, I’ll be back in the afternoon,” says Camila fast, doesn’t want to waste a second

“I love you Mommy.

“And I to you little girl

Camila leaves his house loaded with a thousand things. Before putting on his slippers he walks on the grass still a little damp by the morning dew, inadvertently drops a sweet laugh that makes him wrinkle his small, freckled nose.

From the gate she reaches to see the river, closes her eyes and enjoys her canticle that invites her to go, then begins her way, dances as if she were at a party; he’s never liked dancing like all the other kids do.

A few steps before she arrived, she encounters Luna, a squirrel who has become her friend since she came to live in the house.

“Cami, you’re here! Luna exclaims excitedly that unguised immediately jumps into the basket to sniff it with its tiny nose.

“We’re going to the riverbank for our picnic,” says Camila Feliz.

Luna arrives first and immediately begins to remove the dried leaves. Camila puts the basket on the grass, pulls out the tablecloth of red and white squares specially purchased for the occasion. Luna keeps jumping for joy all over the way when she sees nuts, fruits and water.

“Well, everything’s ready,” Camila exclaims, “but where’s Sol?

Luna has no idea what to answer, she doesn’t know where her sister is, so she decides to climb the tree to look for her. While He walks with his arms at his waist, as if it were a jug, check the place with his gaze.

“I see it! “Luna exclaims,” something happened to him because he looks scared.

“Sorry for the tardiness,” Sol apologises, “we must be careful, on my way here, I could see Nicholas hanging around

“Oh no! it can’t be,” luna exclaims, terrified.

“Nicholas? “Confused Camila asks,” he asks.

“Well, it’s the fox,” they say, his eyes are yellow and red, he’s strong, he growls every time, and he’s also very dangerous.

I have an idea,” Says Camila, “let’s get grass and dried leaves to make little mountaineers around us, and when the fox gets close, it’s sure to step on them and the sound is going to alert us that it’s close … let’s get to work!

At the end of the job, the squirrels help Camila get everything out of the basket for lunch with peace of mind. The softness of the banana, the delicious taste of the walnuts and the freshness of the water delight them.

Once the banquet is over, everyone plays, they run all over the way. His laughter is confused with the canticle of the river; but they no longer remember Nicholas, who from behind a tree watches over them.

“That’s good! They’ve already lay down to rest,” Nicholas says, and stealthily approaches them, but falls into the trap and the creaking of the leaves alerts them. Nicholas, when discovered, runs swiftly towards them.

“Sun and Moon, get in the tree! “Order Camila

“What about you? “He asks dismayed sun, while Luna makes thousands of signs to tell them that Nicholas is getting closer and closer.

“Don’t worry about me,” Warns Camila

The squirrels obey Camila, then they climb the tree, but while still looking at their friend, although Sol refuses to follow, and without being seen low from the back of the tree to warn Fiona, Camila’s mother, what is happening.

“But who do we have here…,” the fox says in his indecipherable voice, staring at Camila, letting his sharp fangs see.

“Nicholas, I’m not afraid of you,” Camila exclaims in a choppy voice, giving away her fear.

“You smell like fear,” Nicholas replies.

For his part, Sol enters Camila’s house to search for Fiona, the girl’s mother for all the rooms, until he finds her.

In a thousand ways he tries to explain to him what’s going on with Camila, but it’s hard to understand, so the squirrel signs him with his tail to keep him going.

Both quickly approach the river bank. Seeing the basket roll, they fear the worst.

“I can’t believe it,” says Sol surprised looking at Fiona

Camila, Luna and Nicolás are sitting facing the river, laughing, talking and sharing one nut.

“Don’t worry, Nicholas is not bad at all dangerous. No one wants to be near him because of his appearance; he’s just looking for company,” Camila explains very seriously.

“What about his evil voice and his eyes full of fury? Sol questions.

“It’s our imagination, we see and listen to what we want. Look, Nicolas, this is the Sun squirrel and my mom. Don’t be afraid.

And as in a tribe, everyone sits in a circle. Camila asks the fox to tell her adventures in the woods. They speak until dusk, Luna and Sol lost the war against sleep, and more than an hour ago they snored peacefully.

“Come on, it’s too late,” Fiona says

Nicholas looks down at the ground, sadly gets up and with his tail between his legs walks slowly into the forest. Camila wipes a few tears from his eyes, runs after him but does not reach him.

“Nicholas returns! Fiona screams so loudly that she wakes up the squirrels that rub her eyes. The fox stops his confused gait.

“Daughter brings Nicholas, he is welcome in our house and can stay with us forever.

“Really, Mommy? She asks the girl sobbing with joy.

Without thinking twice, Nicholas runs next to his new family, and thus start a new life

The end

NL

CAMILA EN DE EEKHOORNS

De dag breekt aan. Camila zit met haar hoofd tussen de kasten van de keuken, een rieten mand te zoeken voor de picknick samen met haar vriendinnen in het bos.

‘Eindelijk vind ik jou’ zegt Camila tegen de mand en legt ze op de keuken tafel. Daarna zoekt ze de noten die haar moeder naast de koelkast bewaart.

‘Nu nog een beetje fruit en een paar flessen water’

‘Mijn lieve dochter, waarom maak je zo veel lawaai? Het is nog heel vroeg’ zegt jaar moeder Fiona verbijsterd.

‘Mama ben je vergeten?’ vraagt ze terwijl ze alles in de mand legt’ Vandaag is picknick dag!

‘Sorry Camila, ik was helemaal vergeten!’

‘Het maakt niet uit mama, ik kom deze namiddag terug’ en ze vertrekt haastig.

‘Ik hou van jou mama’

‘Ik hou van jou mijn klein meisje.

Camila neemt veel spullen met zich mee. Voordat ze haar schoenen aantrekt, loopt ze op het gras dat nog een beetje nat is van de ochtenddauw. Ze lacht en haar neusje vol sproeten rimpelt.

Vanuit de poort kan ze de rivier zien. Ze doet haar ogen dicht en geniet van het geluid dat haar lokt. Dan zet ze haar weg verder dansend, alsof ze op een feestje is. Ze loopt niet graag zoals alle anderen kinderen doen.

Bijna aangekomen ontmoet ze Luna, een eekhoorn die haar vriend werd sinds ze in het huis kwam wonen.

‘Camila, eindelijk bent je er’ zegt Luna opgewonden. Plotseling sprong Luna naar de mand om er in te snuffelen met haar kleine neus.

‘We gaan naar de oever van de rivier voor onze picknick’ zegt Camila enthousiast.

Luna arriveert als eerste. Onmiddellijk begint ze de droge bladeren te verwijderen van de grond.

Camila zet het mandje op het gras, en neemt het tafellaken met rode en witte vierkantjes, speciaal gekocht vorr deze gelegenheid.

Luna stopt niet met het maken van vreugdedansjes als ze de noten, het fruit en het water ziet.

‘Ok, alles is klaar’ zegt Camila ‘maar waar is Sol?’

Luna heeft geen idee wat te antwoorden. Ze weet niet waar haar zus is. Ze klimt in de boom om haar te zoeken. Terwijl Camila met haar handen in haar zij rondkijkt.

‘Ik zie haar’ zegt Luna ‘er is precies iets gebeurd, ze ziet er bang uit’

‘Sorry voor de vertraging’ verontschuldigt Sol zich ‘we moeten voorzichtig zijn! Op mijn weg hier heb ik Nicolas zien rondlopen’.

‘Oh nee! Dat kan niet’ zegt Luna doodsbang.

‘Nicolas’ vraagt Camila verward ‘Wie is dat?’

‘Ik heb een idee’ zegt Camila ‘we maken kleine stapeltjes van droog gras en bladeren rondom ons, en als de vos in de buurt komt en hij erop stapt, zal het geluid ons waarschuwen’

‘Aan de slag’ zeggen allemaal in koor.

De eekhoorns en Camila alles klaarzetten om samen alle rust te eten. De mildheid van de banaan, de heerlijke smaak van de walnoten en het frisse water verrukken hen.

Na het eten lopen ze spelend rond. Hun gelach mengt zich met het geluid van de rivier, maar ze zijn Nicolas vergeten die vanuit achter een boom naar hen kijkt.

‘Fijn, ze nemen nu een dutje!’ zegt Nicolas die heimelijk besluipt, maar hij loopt op de val en het geluid van de krakende bladeren waarschuwt hen.

Nicolas beseft dat ze hen hebben ontdekt en loopt snel naar toe. Camila beveelt Sol en Luna om in de boom te klimmen.

‘En jij?’ vraagt Sol ontzet, terwijl Luna duizenden tekens maakt om hen te zeggen dat Nicolas dichterbij komt.

‘Maak je geen zorgen om me!’ zegt Camila.

De eekhoorns luisteren naar Camila en beklimmen de boom, maar blijven naar hun vriendin kijken.

Sol weigert om verder te gaan. Zonder haat te laten opmerken, klimt ze langs de achterzijde van de boom naar beneden om Fiona, de mama van Camila te vertellen wat er aan de hand is.

‘Maar wie hebben we hier’ zegt de vos met onbeschrijfelijke stem, starend naar Camila, terwijl hij zijn scherpe hoektanden toont.

‘Nicolas ik ben niet bang van je’ roept Camila met een onderbroken stem die haar angst onthult.

‘Ik kan jouw angst ruiken’ antwoord de vos.

Door de keukenraam dringt Sol het huis binnen en zoekt ze Fiona in alle kamers tot ze haar vindt. Op duizenden manieren probeert ze uit te leggen wat er met Camila gebeurt, maar het is moeilijk te begrijpen. Dan maakt de eekhoorn een teken met haar staart om haar te volgen.

Wanneer ze de rivieroever naderen en ze de mand zien rollen over de grond, vrezen ze het ergste.

‘Ik kan het niet geloven’ zegt Sol verrast kijkend naar Fiona.

Camila, Luna en Nicolas zitten samen naar de rivier te kijken. Ze lachen, praten en delen de noten met elkaar.

‘Leuk! Je hebt mijn moeder meegenomen’ zegt Camila opgewekt, terwijl Luna op Nicolas rug klimt om hem te kalmeren.

‘Maak je geen zorgen! Nicolas is geen slechterik en helemaal niet gevaarlijk. Niemand wil dicht bij hem omwille van zijn uiterlijk. Wat hij zoekt is alleen maar wat gezelschap!’ legt Camila heel serieus uit.

‘Wat zeg je over zijn enge stem en zijn ogen vol woede?’ vraagt Sol.

‘Het is maar onze fantasie. Wie zien en horen enkel wat we willen’ gaat Camila verder ‘kijk Nicolas, daar zijn Sol de eekhoorn en mijn moeder. Wees niet bang!.’

Zoals in een stam, zitten ze allemaal in een cirkel, en vraagt Camila de vos om zijn avonturen van het bos te vertellen.

‘We gaan naar huis. Het is te laat ‘ beveelt Fiona.

Nicolas kijkt naar de grond. Hij staat droevig op en loopt langzaam met zijn staat tussen zijn poten naar het bos. Camila droogt enkele tranen en ze loopt hem achterna, maar tevergeefs.

‘Nicolas kom terug!’ Fiona roept zo hard dat de eekhoorns er wakker van worden. De vos stopt verward.

‘Camila, Nicolas is welkome in ons huis en hij zal altijd bij ons kunnen blijven’ zegt Fiona.

‘Echt mama?’ vraagt het meisje snikkend van vreugde.

Zonder na te denken keert Nicolas terug naar zijn nieuwe familie en zo begint een nieuw leven.

EINDE