Dragoncete and fire by Ana Quijano Pineda.

-1-

Dragoncete and fire

Far away, far away, where the sun rises when it’s dark here, Dragoncete lives. A little dragon of age to learn the skills of his species. He’s very worried that all his little friends already know how to put fire in his mouth and he still doesn’t.

The little dragon tries again and again, but between again and again it spends so much time that it forgets the technique that must memorize. His father, very serious, tells him:

“Dragoncete, if you ever want to become a real dragon, you have to do your exercises every day. “Looking him in the eye,” he continues: “Without practice there is no success.”

“But it’s so tired to practice…”think the little dragon as he tries.

Inspire, contain, fix the target, open your mouth and eject.

Inspire (bring air to your belly, don’t forget), contain (count to ten), fix the

(better close than far), open your mouth (big, don’t get on fire) and eject. Inspire, contain, set the target..

“Ufa, that’s boring! And the fire that doesn’t come out! Dragoncete complains.

His gaze stops at a group of dragons his age; until recently they played with him, but now they think they’re older because they already know how to throw fire and say that playing is for the little ones. There they are, showing off in the main square of the village. Who throws the longest fire, who the shortest, who of the redest and most fiery flame and who the bluedest and warmest. Long, skinny fires, short fires that caress, hoop-shaped fires. Kitchen flames, barbecue flames,. “Oh, what anger!” he thinks. “I’m never going to make it.”

At the center of the gang is Dragonton; looks like a specialist, though he was only born a few months before him. Everyone looks at him, and that smug dragon knows they think he’ll be the winner in the coming fire games. “What if I ask him what his secret is?” thinks the little dragon. “I’m sure you’ll tell me!” he’s excited. There he goes, I need to ask for his infallible recipe.

“Would you teach me how to set fire? He asks kindly. What do you say, you?

-2-

Dragoncete and fire

“Teach me how to throw fire like you do.

“Do you want my best kept secret? Ironic question Dragonton.

“Yes. But if you tell me your secret, I won’t tell anyone, and instead I’ll tell everyone you’re the best—try to convince them.

“Hahaha,” laughs mockingly, as he pretends to think about it; after a few moments, he replies—: I’m going to give you my secret, but you can’t tell anyone. Understand?

“Yes. Yes. I promise I won’t tell anyone,” Dragoncete replies anxiously. “Well. Here we go. I’m telling you just because I’m falling

“Say it now!

“Listen well,” he replies, looking everywhere to make sure no one hears it; lowering his voice, he approaches the interested party’s ear and continues to speak—: In the kitchen of all mothers there are magical powders called pepper. You go, you look for them and, when you find them, you put them in your mouth, you put up with everything you can and you’ll see what a beautiful flame you’ll get. That’s how you surprise your parents.

“Thank you, my friend. I’ll never forget what you’re doing for me,” he says gratefully.

“I’m sure you’ll never forget it. Ji, Ji.

Without saying goodbye, he runs to his cave. Get right in the kitchen. Look this way, over there and beyond. Disillusioned, he thinks his mother doesn’t have those magic powders, when he suddenly sees them. There they are, half hidden between salt and oil.

“I’ll finally set fire! “Scream happily.

Quickly grab the bottle, remove the lid with great effort and, without thinking, looking, or smelling, empty all the contents in your mouth.

“Ah, ah, ah, ah, chissssssyssssss chissssssssssssyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy

Poor Dragoncete, poor his mother’s kitchen; there’s not a single saucepan left in place. The little dragon gives such jumps and sneezes so strong that the fire pit ends upside down. His eyes fill with tears because his palate itches and he can’t stop sneezing. When he calms down, it is his turn to receive a great sermon from his father, which ends with the following sentence:

“Understand, son: there are no shortcuts or magic solutions. The only secret is to practice until you master the technique.

He also has to help his mother order the whole mess and gets punished for a week without being able to leave. But not peeking outside is actually a relief; gets.

-3-

Dragoncete and fire

red just thinking about how your friends will be laughing. He knows everyone’s going to comment on his pepper incident.

When he finally puts his paws out of his cave, Dragonzón, his best friend—who keeps playing with him even though he doesn’t fire yet—he says:

“You have to do your exercises. At first it’s hard, but you’ll see you get it soon.

He tries, but he doesn’t get past the third replay. Ask your friends how much to practice and everyone answers:

“A lot. To master fire you have to practice a lot.

But the little dragon thinks that repeating and repeating the same thing is always very boring and that there must be a simpler way to achieve it. One day he’s distracted around the square thinking about his problem, Dragonton approaches him:

“I heard the one you put up.

“Me? He asks incredulously. But it was you who told me to do it!

“It’s impossible. I gave you my secret and look what happens; now everyone thinks I cheated on you.

Dragoncete is so attentive to the conversation that he doesn’t realize that, a little further, teenage dragons watch funny.

“It’s true, you lied to me. Pepper only serves to sneeze; fire, nothing. “Pepper, you say? I didn’t say pepper, I told you chilli.

“You said pepper to me; Besides, I don’t believe you anymore.

“Well, if you don’t believe me, why keep talking? I’m sure I told you chilli. But leave it. Keep up those boring exercises you don’t get anything with. Goodbye and don’t thank me.

The little dragon is left thinking. “What if he’s right? I remember Mom once said the chilli is just for Dad, because they sting to set fire. It must be true; I’m sure I was wrong and he actually talked about chili peppers and not pepper. Besides, I don’t lose anything to try.” So, believing that everything has been a mistake and very happy because he finally possesses the secret of fire, he enters his house. A second time he goes to the kitchen, trying to get no one to see him. Again look through the seasonings until you find the jar with chilli and cautiously take the tip of a chilli to the mouth.

“WOW! This is going to work! It stings! If I hold out, I’m sure I’ll make it.

-4-

Dragoncete and fire

It’s thinking about it and doing it. He throws a few chillies in his mouth and, excitedly, starts chewing them. After two or three laps, a great ardor invades the little dragon; first the nose, then his face and at last all of it. His tongue, throat and even belly burn. Like the previous time, tears try to help him quell the scorching heat that invades him; she cries through her eyes and nose, and her mouth fills with saliva, but nothing manages to take away her itching. Sticking jumps so as not to destroy the kitchen again, he approaches the barrel where they store the water and sticks his head in. When he takes it out, he nibs on the fruit of the fruit grower, and the moment he’s nodding the vegetables, his mother catches it. The result is: two weeks punished, pride wounded and the whole village laughing at it.

And start over. His father tells him, very seriously, that the traps that aim to shorten the road are usually the longest route to reach the target. What translated into the language of Dragoncete means: “Practice, practice and practice”. But it’s a nuisance to practice and practice. So again he’s on the starting line and he’s still the only dragon of fire age who can’t do it.

Inspire, contain, fix the target, open your mouth and eject.

Now, in addition to being boring, he feels sad and humiliated, so concentrating on his exercises costs him twice as much as at first.

Inspire, contain, fix the target, open my mouth and boo my mouth and boo my mouth.

“How did you learn to throw fire? She asks her friend Dragoncina.

“Like all; doing my homework Monday through Friday, and Saturdays and Sundays just a little practice,” he replies.

Dragoncete reasons: “Impossible, there has to be another way.” But every dragon he asks says the same thing: practicing. His parents, his brother, his uncles, his friends. Well, not everyone. Dragonton seems to have a different opinion, although he already knows that following his advice only brings him problems.

One afternoon he should be practicing, but who actually spends his time looking down the vent in his cave, listens to a strange conversation. Dragonton talks to his friends; laugh at the jokes they’ve spent on him.

Suddenly, Dragoncete hears something that makes his heart stand out:

“That meddling little boy is never going to find out about the flamethrowers’ best-kept secret because I’m not going to tell him. I’m never going to tell you that you can get to be the number one pitcher without going through those stupid exercises; it’s so simple, you can’t even imagine it. To throw the best calls you only have to… eat fire. If I don’t explain it to you, how are you going to find out that for fire to come out, you have to take a light first?

When Dragonton finishes, everyone laughs funny.

Then the little dragon reflects: “It is true. Sure, that’s the key. How can I set fire if there isn’t one inside me?”

So anxious that he feels, he doesn’t stop or think. He heads to the kitchen for the third time, leaping with joy; approaches the campfire that his mother keeps on to prepare the food and, smiling, says:

“Fire, fire, come to me, I will soon be the most famous flame thrower in the village.

Carefully choose a log, grab it and gently blow like your parents do every time you want to fan the flames. Wait, patient, for it to turn on, while he speaks alone.

“I got you, you rascal. You didn’t want to tell me your secret, but now I know. You’ll see tomorrow when I blow through this mouth the biggest fire I’ve got. Jiji, haha.

When the log i turns on and a nice flame is seen at one end, Dragoncete, in his foolishness, takes him to the snout and tries to swallow it. On contact with fire, the tongue makes shssssssssssssssss and the little dragon feels his mouth and pride scorched.

—AYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY It hurts! he screams, throwing away the piece of wood

He runs out of the house in the direction of the river. Outside, Dragonton and his friends are waiting for him, laughing. He runs fast to the shore and, in one jump, dives in to put out the burning of his mouth and nose with water and, at the same time, alleviate the discomfort he feels because they have made fun of him again.

This time there are no punishments or sermons. His parents consider that public shame is more than enough;

In addition, he has to spend a week with his tongue out, curing the blisters that have come out on his snout. His friends come to visit him, but he doesn’t want to go out. When he recovers, his father tells him:

“I hope you’ve finally learned your lesson. Without practice there is no knowledge. It’s the law of dragons.

Again it is as it is at the beginning and time passes. The day will soon come when all the young dragons who have learned to throw fire will go with the adults to the top of the Major Volcano. There they will show their skills and enjoy knowing that their neighbors consider them real dragons. But he, by wanting to shorten the path, still does not master the technique.

Inspire, contain, fix the target, open your mouth and eject.

“I’m never going to make it. I’m not a dragon, I’m a mouse with wings,” he despairs.

Inspire, contain, fix the target, open your mouth and eject.

-6-

The day of the celebration of fires arrives. Dragoncete won’t go because only air comes out of his snout, which means he’s not fit yet. You will not be able to know the Volcán Mayor, nor enjoy the celebration. He’s still considered one of the little ones, so he stays with them. They’ll be cared for by a dragon so old he can’t fly anymore.

Dragoncete feels very sad and regrets the wasted time. He thinks that because he’s been so lazy, he’ll have to wait another year and practice a lot if he ever wants to go to the biggest party in town.

He walks back and forth, not wanting to do anything, without playing with the other little dragons.

He doesn’t listen to the stories Grandpa tells; you can only think about how much you’ll be having fun without it.

Suddenly, he feels a noise coming up and thinks the partymakers are already returning, but the noise doesn’t look like beating the wings of dragons. It looks more like they’re dog barking. Dog barking? He’s alarmed.

“Men! He deduces. And there’s no adult to keep them away. They’re going to find out! If I could scare them away! What should I do? “He’s never felt so scared. Oh, if I could set fire,” he continues to reason. However, with the latest practices I already blow so hard that I can tear down trees.

I’ll make them think there’s a windstorm and maybe they’ll walk away.

Said and done. The little dragon climbs to the top of the tallest tree and from there begins to work on his exercises, with the maximum concentration that he is capable of.

Inspire, contain, set the target (those trees look weak, I will try to knock them down), open the mouth and expel (strong very strong).

A north-like wind rises in the forest, knocks down a tree and scares approaching hunters.

“Bravísimo, I’ve done it! Dragoncete is encouraged, ready to keep blowing. Inspire, contain, set the target (now those trees over there to close the

step), open your mouth and eject (two trees fall with rumble).

“Okay, kid, all right. A little more and they’ll walk away at all. “Look for a new

target to target and wonder—What if I blow up what’s in their heads?

Inspire, contain, set the target (villager hats), open your mouth and eject.

Blow soft, direct, concentrated and… a well-directed tongue of fire comes out of his right mouth to scorch the hats of the unwelcome visitors.

The villagers, who do not notice Dragoncete’s manoeuvre, feel burning flames fall from the sky, in addition to the wind, and notice that their mountains fly on just like some nearby branches.

What do I love you for.

They run away without worrying about the origin of what happens. They do not see the little dragon, hidden in the top of a tree, who defends his village with claw and courage; but all the dragons coming back from the Major Volcano, yes.

-7-

The spontaneous feast that is thrown in Dragoncete’s honor is much better than ten fire parties. It is improvised, cheerful and, most importantly, celebrated by it.

Everyone is proud of his bravery and congratulates him, including Dragonton and his friends.

He has become a hero and for a long, long time, no one will forget his feat.

Inspire, contain, fix the target, open your mouth and eject. (Oh, it’s so nice to throw fire!).

NL

-1-

Dragoncete en het vuur

Ver, ver weg, waar de zon opkomt als hier nacht is, woont Dragoncete. Een klein draakje in de leeftijd om de vaardigheden van zijn soort te leren. Hij is erg ongerust omdat al zijn vrienden al weten hoe vuur te spuwen en hij nog niet.

De kleine draak probeert opnieuw en opnieuw, maar tussen elke poging is er zo veel tijd dat hij de techniek die hij moet onthouden vergeet. Zijn vader, zeer ernstig, zegt:

-Dragoncete, als je ooit wilt een echte draak te worden, moet je je oefeningen doen, elke dag. -kijkende in zijn ogen, vervolgt hij-“zonder oefenen is er geen resultaat.”

“Maar het is zo vermoeiend om te oefenen…”, denkt de Dragoncete terwijl hij het probeert.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitademen.

Inademen (breng de lucht naar de buik, niet vergeten), inhouden (telt tot tien), richt op het doelwit (beter dicht dan ver), mond openen (wijd, zodat je je niet verbrand) en uitademen.  Inademen, ophouden, richt op het doelwit, …

“Pff, hoe saai!” En het vuur dat er niet uitkomt! — klaagt Dragoncete.

Zijn blik gericht op een groep draken van zijn leeftijd; tot voor kort speelden ze met hem, maar nu denken ze dat ze groter zijn, omdat ze al weten hoe om vuur te spuwen en zeggen ze dat het spelen voor de kleintjes is. Daar zijn zij, opscheppend op het dorpsplein. Wie spuwt de langste vlam, wie de korste, van wie is de vlam roder en heter van wie blauwer en lauwer.  Lange vlammen dunne vlammen, korte strelende vlammen, boogvorminge vlammen. Vlammen om het koken, vlammen voor de barbecue, ontploffende vlammen. “Ah, wat een woede!” denkt hij. “Ik zal het nooit kunnen.”

In het centrum van de bende staat Dragontón; hij lijkt al een specialist, maar hij is slechts een paar maanden voor hem geboren. Ze kijken allemaal naar hem, en deze zelfvoldane draak denkt dat hij de winnaar zal zijn van de vuurspelen die er aankomen. “Wat als ik hem vraag wat zijn geheim is? “denkt Dragoncete. “Ik weet zeker dat hij het me zal vertellen!” hoopt hij. Daar gaat hij, recht op Dragontón af om hem te vragen wat zijn onfeilbare recept is.

—Leer je mij vuur te spuwen —vraagt hij vriendelijk —Wat zeg je, pummel?”

-2-

—Dat je me leert vuur te spuwen zoals jij het doet.

—¿Je wilt mijn best bewaarde geheim? – vraagt Dragontón ironisch.

—Ja. Maar als je me jou geheim vertelt zal ik het aan niemand verder vertellen en in ruil vertel ik iedereen dat jij de beste bent— probeert hij Dragontón te overtuigen.

—hahaha-lacht hij spottend, en doet alsof hij er zal over nadenken; na enkele ogenblikken, antwoordt hij – ik ga je mijn geheim vertellen, maar je mag het aan niemand doorvertellen, begrepen?

—Ja. Ja. Ik beloof je dat ik het niemand zal vertellen- antwoordt Dragoncete opgewonden. Goed. Hier gaan we. Ik vertel het je gewoon omdat je me bevalt

—¡Zeg het dan!

—Luister goed- antwoord hij rondkijkend om er zich van te verzekeren dat niemand het hoort; fluisterend, dicht bij het oor van Dranconcito spreekt hij verder – in de keuken van alle moeders zijn er magische poeders die peper heten. Je gaat, je zoekt, en als je ze vindt, neem je er in je mond, je houdt zolang mogelijk vol en je zult zien wat een mooie vlam je krijgt. Zo zal je je ouders een verassen.

—Bedankt, vriend. Ik zal nooit vergeten wat je voor mij gedaan hebt – zegt hij dankbaar

—Ik weet zeker dat je nooit zult vergeten. Hi, Hi.

Zonder afscheid te nemen, loopt hij naar zijn grot. Gaat rechtdoor naar de keuken. Kijk hier rond, zoekt. Teleurgesteld, hij denkt dat zijn moeder die magische poeders niet heeft, wanneer hij ze plotseling plotseling ziet. Daar zijn ze, half verstopt tussen het zout en de olie.

—¡Eindelijk zal ik vuur kunnen spuwen! – roept hij gelukkig.

Snel neem hij de pot, verwijdert met veel moeite het deksel en zonder te denken, te kijken, of te ruiken, leegt hij de volledige inhoud in zijn mond.

—¡Ah, ah, ah, ah, chisssssssssss chisssssssssssssss ayyyyyyyyyyyyyyyyyyyyy, ayyyyyyyyyyyyyyy, yaaaaaaaaaaaaaa ja Chis!

Arme Dragoncete, arme keuken van zijn moeder; niet een enkele pan niet een enkele pot is nog op zijn plaats. Dragoncito springt en niest zo sterk dat de kachel ondersteboven valt. Zijn ogen zijn gevuld met tranen, en omdat zijn gehemelte zo jeukt kan hij niet stoppen met niezen. Wanneer hij kalmeert, krijgt hij een grote preek van zijn vader, die eindigt met de volgende zin:

—Begrijp, zoon: er zijn geen snelkoppelingen of magische oplossingen. Het enige geheim is te oefenen tot je de techniek beheerst.

Hij moet ook zijn moeder helpen om de puinhoop op te ruimen en wordt gestraft voor een week mag hij de grot niet verlaten.

-3-

Hij denkt enkel hoe al zijn vrienden zullen lachen. Hij weet dat ze allemaal zullen spreken over het incident met de peper.

Toen hij eindelijk zijn grot weer uit mag, Dragonzón, zijn beste vriend-die met hem blijft spelen, hoewel hij nog steeds geen vuur spuwt-zegt:

—Je moet je oefenen.  In het begin is het moeilijk, maar je zult zien je zal het snel kunnen.

Hij probeert drie keer. En vraagt dan aan zijn vrienden hoe veel je moet oefenen en iedereen antwoordt:

—Veel. Om het vuur spuwen te domineren moet je veel oefenen.

Maar Dragoncito denkt dat altijd hetzelfde herhalen en herhalen, erg saai is, er moet toch een eenvoudiger manier om het te leren.  Een dag loopt hij verstrooid over het dorpsplein nadenkend over zijn probleem, en Dragontón komt naderbij:

—Ik hoorde dat je het kan.

—¿Ik? “Vraagt hij ongeduldig.” Maar jij was degene die me vertelde om het te doen!

—Het is onmogelijk. Ik gaf je mijn geheim en kijk nu wat er gebeurt; Iedereen denkt dat ik je bedrogen heb.

Dragoncete is zo bezig met het gesprek dat hij niet ziet, dat er een beetje verder een aantal tienerdraken lachtend toekijken.

—Dat klopt, je loog tegen mij. De peper dient enkel om te niezen; Vuur, niets. “Peper,” zeg je? Dat zei ik je niet, ik zei je Chili.

—Je zei me peper; Trouwens, ik geloof je niet meer.

—Nou, als je me niet gelooft, waarom blijven we dan praten? Ik weet zeker dat ik je Chili heb gezegd. Laat maar. Doe maar verder met die saaie oefeningen die toch tot niets leiden. Dag en dank me niet.

De kleine draak blijft nadenken. “En wat als hij gelijk heeft? Hij herinnert zich dat zijn moeder eens zei dat chili enkel voor papa is, omdat ze zo sterk prikken dat ze je mond in brand steken.  Het moet waar zijn; ik moet me vergist hebben in werkelijkheid zal hij chili gezegd hebben in plaats van peper.

Daarbovenop ik heb er niets bij te verliezen als ik het probeer.

Nadenkend dat hij zich had vergist en zeer tevreden dat hij eindelijk het geheim van vuur spuwen kent gaat hij zijn grot binnen.

Voor de tweede keer gaat hij naar de keuken ervoor zorgend dat niemand hem ziet.  En opnieuw zoekt hij tussen de kruiden tot hij het potje met de chilis vindt en voorzichtig stopt hij het puntje van een chili in zijn mond.

-WAW! Dit zal werken! Hoe sterk brand dit! Als ik volhoud zal het lukken.

-4-

Zogezegd zo gedaan. Hij stopt een aantal chili’s in zijn mond en, opgewonden, begint hij ze te kauwen. Na twee of drie momenten, krijgt hij een hevige pijn; Eerst in zijn neus, dan zijn gezicht en uiteindelijk alles. Zijn tong, keel, en buik alles brandt. Hij huilt door zijn ogen en neus, zijn mond is gevuld met speeksel, maar niets helpt.  Springend probeert hij de keuken niet opnieuw overhoop te hooien, hij gaat naar het watervat zet het op zijn hoofd. Wanneer hij afneemt begint hij al het fruit op te eten en wanneer hij aan de groenten wil beginnen betrapt zijn moeder hem.

Het resultaat: twee weken gestraft, zijn ego gekwetst en het hele dorp dat met hem lacht.

En terug naar af. Zijn vader zegt hem, heel serieus, dat vals spelen om proberen de weg te verkorten zijn meestal de langste route naar het doel is. Vertaald in de taal van Dragoncete betekent dit: “Oefenen, oefenen en oefenen”. Maar wat een last al dat oefenenen en oefenen. Hij is de enige draak oud genoeg om vuur te spuwen die het nog niet kan.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

Bovenop die saaie oefeningen, voelt hij zich verdrietig en vernederd, dus het concentreren op zijn oefeningen kost hem nu twee keer zoveel inspanning als voordien.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen verveeeeeeeelt mij.

Hoe heb jij leren vuurspuwen? -Hij vraagt aan zijn vriendin Dragoncina.

—Net als ieder ander; veel oefenen van maandag tot en met vrijdag, en zaterdag en zondag  een klein beetje oefenen – antwoordt ze.

Dragoncete denkt: “onmogelijk, er moet een andere manier zijn.” Maar elke draak die hij het vraagt zegt hetzelfde: oefenen. Zijn ouders, zijn broer, zijn ooms, zijn vrienden. Nou, niet iedereen. Dragontón lijkt anders te denken, hoewel hij al weet dat zijn advies hem alleen problemen geeft.

Op een middag moet hij oefenen, maar in plaats daarvan kijkt door het venster. Dan hoort hij een vreemd gesprek. Dragontón praat met zijn vrienden; ze lachen met de grappen die ze hebben uitgehaald.

Plotseling, hoort Dragoncete iets dat zijn hart sneller doet kloppen:

—Die kleine bemoeiaal zal het best bewaarde vuurspuw geheim nooit te weten komen, want ik ben niet van plan om het hem te vertellen. Ik zal hem nooit vertellen dat je de beste vuurspuwer kan zijn zonder al die stomme oefeningen te doen; Het is zo simpel dat  je het je niet eens kan voorstellen. Om het beste vuur te spuwen moet je alleen maar… vuur eten. Als ik het hem niet uitleg dat je om vuur te spuwen eerst vuur moet eten hoe gaat hij er dan achter komen?

Als Dragontón eindigt, lacht iedereen.

Dus denkt Dragoncito: het is waar. Natuurlijk, dat is de sleutel. Hoe kan ik vuur spuwen als er geen vuur in mij zit?

Hij is zo opgewonden en zonder nadenken gaat hij voor de derde keer springend  van vreugde naar de keuken; Hij gaat naar het fornuis dat zijn moeder altijd brandend houdt om het eten te bereiden en, glimlachend, zegt hij:

—Vuur, vuurtje, kom naar mij, ik zal binnenkort de meest beroemde vuurspuwer van het dorp zijn.

Zorgvuldig kiest hij een houtblok en blaast er zachtjes op zoals je ouders het doen elke keer als het fornuis opstoken. Wachten, geduldig, tot het vuur vat, spreekt hij tot zichzelf.

—Ik heb je ondeugende schurk. Je wilde me je geheim niet vertellen, maar nu weet ik het toch. Je zal het morgen wel zien als ik met deze mond de mooiste vlam spuw die ik heb. Jiji, haha.

Wanneer het houtblok ontbrandt en er een mooie vlam te zien is, neemt Dragoncete, het, in zijn dwaasheid, in zijn snuit en probeert het in te slikken. Bij het contact tussen het vuur en zijn tong, shsssssssssssssss en Dragoncito voelt dat zijn mond en trots zijn verschroeid.

—AYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYYY. Het doet pijn! -Schreeuwt hij, terwijl het houtblok weggooit.

Hij loopt weg van huis in de richting van de rivier. Buiten wachten Dragontón en zijn vrienden, die schokken van het lachen. Hij loopt snel totdat hij de oever bereikt en, met een sprong, duikt hij in de rivier om het de pijn van de verbranding van zijn mond en neus te verminderen, en om het slecht gevoel omdat ze weer met hem gespot hebben te verlichten.

Deze keer zijn er geen straffen of preken. Zijn ouders zijn van mening dat de openbare schande meer dan genoeg is; daarbovenop moet hij een week met zijn tong uit zijn mond lopen, om de blaren van de verbranding te laten genezen. Zijn vrienden komen om hem te bezoeken, maar hij wil niet naar buiten gaan. Wanneer hij genezen is, zegt zijn vader:

—Ik hoop dat je eindelijk je les geleerd hebt. Zonder oefenen is er geen kennis. Het is de wet van draken.

Opnieuw staat hij aan het begin en de tijd verstrijkt. Binnenkort komt de dag wanneer alle jonge draken die hebben geleerd om vuur te spuwen mee gaan met de volwassenen naar de top van de grote vulkaan. Daar zullen ze hun vaardigheden  tonen en genieten van de wetenschap dat hun buren hen beschouwen als echte draken. Maar hij, door te proberen het pad te verkorten, beheerst de techniek nog steeds niet.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

«Ik zal het nooit kunnen. Ik ben geen draak, ik ben een muis met vleugels, “hij is wanhopig.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en uitblazen.

-6-

Dan komt de dag van de viering van het vuur. Dragoncete zal niet meegaan omdat uit zijn snuit alleen maar de lucht komt, wat betekent dat hij nog er nog niet klaar voor is. Hij zal de grote vulkaan niet leren kennen en niet kunnen genieten van het feest. Hij wordt nog steeds beschouwd als een van de kleintjes, dus hij blijft bij hen.

Een draak die zo oud dat hij niet meer kan vliegen zal voor hen zorgen.

Dragoncete voelt zich erg verdrietig en betreurt de verloren tijd. Hij denkt dat omdat hij zo lui is geweest nog een jaar zal moeten wachten, en veel zal moeten oefenen om ooit naar het grootste feest van het dorp te kunnen gaan.

Hij loopt van hier naar daar, zonder zin om iets te doen, zonder te spelen met de andere kleine draken.

Hij luistert niet naar de verhalen die de oude draak vertelt; hij kan alleen maar denken aan hoe de anderen zich amuseren zonder hem.

Plotseling, hoort hij een geluid dat dichter komt en denkt eerst dat de feestvierders al terugkomen, maar het geluid lijkt niet op  vleugelslagen van draken. Het lijkt meer op  blaffende hond. Blaffende honden? Hij is  gealarmeerd.

—Mensen! — En er is geen volwassene om ze weg te jagen. Ze gaan ons vinden! Als ik ze maar kon afschrikken. Wat moet ik doen? Nog nooit was hij zo bang. Ah, kon ik maar vuur spuwen!—blijft hij nadenken. Hoewel, bij zijn laatste oefeningen kon hij al zo harde blazen dat hij bomen zou kunnen ontwortelen.

Ik laat ze denken dat er een windhoos is en misschien gaan ze dan weg.

Zo gezegd zo gedaan. Dragoncito klimt naar de top van een boom en vanaf daar doet hij zijn oefeningen, met maximale concentratie.

Inademen, ophouden, richt op het doel (op bomen die zwak lijken, die probeer ik neer te blazen), open de mond en uitblazen (hard zeer hard).

Een wind als van het noorden blaast door het bos, ontwortelt een boom en verschrikt de naderende jagers.

—¡Bravo, ik heb het! Moedigt “Dragoncete zichzelf aan, klaar om te blijven blazen.

” Inademen, ophouden, richt op het doel (nu die bomen daar verder om de weg af te snijden), mond openen en blazen (met veel geraas vallen twee bomen om).

—Oke, jongen, in orde. Een beetje meer en ze zullen weggaan. — Zoek een nieuw doel om op te richten en-wat als ik dat ding op hun hoofd wegblaas?

Inademen, ophouden, richt op het doelwit (de hoeden van de mensen), mond openen en uitblazen.

Hij blaast zacht, direct, geconcentreerd en… een goed gerichte vuurtong komt uit zijn mond en verschroeit de hoeden van de ongelegen bezoekers.

De mensen hebben het gevoel dat vlammen uit de hemel vallen, bovenop op de wind, enze zien hun hoeden en enkele nabijgelegen takken brandend wegvliegen.

Ze vluchten zonder na te denken over de oorzaak van wat er gebeurt. Ze zien de kleine draak niet, verborgen in de kruin van een boom, die zijn dorp met haar en tand verdedigt; Maar alle draken die terugkeren van de grote vulkaan, zien hem.

-7-

Het spontane feest dat ze organiseren ter ere van Dragoncete is veel beter dan tien vuurfeesten. Het is geïmproviseerd, vrolijk en het belangrijkste, het wordt gevierd ter ere van hem.

Allen zijn trots op zijn moed en feliciteren hem, met inbegrip van Dragontón en zijn vrienden.

Hij is uitgegroeid tot een held en voor een lange, lange tijd, zal niemand zijn prestatie vergeten.

Inademen, ophouden, richt op het doelwit, open de mond en blaas uit. (Oh, het is zo leuk om vuur te spuwen!).